شمشیر شکسته

به گزارش خبرگزاری مهر، روزنامه کیهان در "یادداشت روز" امروز خود به قلم ناصر بهرامی راد آورده است:

آمریکا حدود چهار سال بعد از آن که در دسامبر سال 2002 میلادی جمهوری اسلامی ایران را به تلاش برای دستیابی به سلاح هسته ای متهم کرده بود، و حدود ده ماه بعد از آن که توانست پرونده فعالیت های صلح آمیز هسته ای کشورمان را از شورای حکام آژانس بین المللی انرژی اتمی به شورای امنیت سازمان ملل متحد انتقال دهد و بیانیه 29 مارس 2006 رئیس دوره ای این شورا را منتشر سازد، و سه ماه بعد از تصویب قطعنامه 1696 شورای امنیت، سرانجام موفق شد آخرین برگ بازی دیپلماتیک خود را در میان موج ناهمراهی همراهان قدیمی اش، روی میز بگذارد؛ قطعنامه 1737 شورای امنیت مبنی بر تحریم جمهوری اسلامی ایران در دو زمینه فعالیت های هسته ای و موشکی.

ظاهراً کار تمام شده و شمشیر آویخته بر تار مو، به قیمت از مشروعیت افتادن تمام مقرراتی که جامعه بین الملل طی شش دهه بعد از جنگ دوم جهانی برای استقرار آنها کوشیده، فرود آمده است.

گذشته از آنچه که به نوع نگاه و مواجهه ملت ایران و ارکان نظام جمهوری اسلامی با این پدیده مربوط می شود، فضای سیاسی و رسانه ای عرصه بین الملل با دسته های متنوع و گاه متضادی از مواضع و اظهارنظرها درگیر است. دیپلمات های آمریکا و گروهی از کشورهای بی اراده همراهش مشغول پست کردن کارت تبریک برای یکدیگر به مناسبت موفقیت در افزودن چند برگ کاغذ دیگر به 1736 قطعنامه قبلی شورای امنیت هستند؛ چین، روسیه، فرانسه، آلمان و تعدادی دیگر می کوشند فضا را تلطیف کنند و بگویند چنگ و دندان «تحریم» فقط برای آن نشان داده شد تا ایران به میز مذاکره بازگردد؛ میزی که خودشان آن را ترک کردند! و موجی از اعتراض به استانداردها و رفتارهای تبعیض آمیز شورای امنیت که از سوی کشورهای دوست آمریکا نظیر مصر و قطر شروع شده و بسرعت در حال بالا گرفتن است.

قطعنامه 1737 که به جرأت می توان آن را یکی از بی خاصیت ترین قطعنامه های شورای امنیت نامید بعد از دو ماه و اندی کشاکش و جدل اعضای 1+5 به تصویب رسید ولی طی یکی دو هفته قبل از آن چند پدیده جالب دیگر هم در موضوعات مشابه ظاهر شد که آبکی بودن آن را هرچه بیشتر به رخ کشید. از سویی قرارداد همکاری های گسترده تکنولوژی هسته ای میان آمریکا و هند (کشوری که پیمان منع اشاعه سلاح های هسته ای را نپذیرفته و بدان پایبند نیست، و سلاح هسته ای نیز ساخته و آزمایش کرده است) رسماً و در معرض چشم جهانیان به امضا رسید، و همچنین نخست وزیر رژیم جنگ طلب صهیونیستی در کنار اعلام حمله مجدد به لبنان به داشتن صدها موشک دارای کلاهک هسته ای و احتمال قوی بکارگیری آنها علیه دیگران اقرار کرد؛ و از سوی دیگر کشورهایی که در چشم پدر خوانده های نظام بین المللی عددی به حساب نمی آیند، مانند لهستان و اعضای شورای همکاری خلیج فارس، سر برآوردند و علناً اعلام داشتند که پا در مسیر کسب دانش و فناوری صلح آمیز هسته ای خواهند نهاد؛ این دومی چیزی بود که اوقات خانم رایس را خیلی تلخ کرد.

بعد از صدور قطعنامه پرطمطراق تحریم ایران هم تنها دو کشور بودند که از اجرای آن سخن به میان آوردند؛ طبق معمول اولی آمریکا بود و دومی رژیم صهیونیستی. موضع گیری اصلی ترین چهره های دیپلماسی آمریکا که بواقع می توان آن را «مادر قطعنامه 1737» نامید، به تنهایی قادر است نمایی روشن از اتفاقی که در شورای امنیت افتاده ترسیم کند. وزیرخارجه ایالات متحده در بیانیه اش تصریح کرد: «این قطعنامه علامتی جدی به دولت ایران است مبنی بر این که... مسیر مذاکراتی را که آمریکا و شرکایش در شورای امنیت، شش ماه قبل پیشنهاد کردند، بپذیرد»! اما اظهارات نیکلاس برنز معاون سیاسی رایس خوشمزه تر است؛ بخوانید؛ «مایلیم تحریم های جدی تر از این قطعنامه و حتی خارج از شورای امنیت علیه ایران را شاهد باشیم... مایلیم شاهد باشیم کشورها تجارت معمولشان را با ایران متوقف کنند، موسسات مالی و بانک های خصوصی جهانی به ایران وام ندهند،و دیگر هیچ کشوری به ایران اسلحه نفروشد. آمریکا 27سال است که ایران را تحریم کرده است ما مقیاس کاملی از تحریم ها در هر حوزه ای علیه ایران را داریم و دیگر کار بیشتری نیست که بتوانیم انجام دهیم.»

روی دیگر اجماعی که آمریکا با خون جگر و عقب نشینی کامل از اقدامات خصمانه اش علیه ایران سعی در حفظ آن داشت، اظهارنظر دیپلمات های کشورهای غربی بخصوص آن کشورهایی است که خودشان پیشنهاددهنده متن قطعنامه 1737بودند. وزیر خارجه فرانسه اعلام کرد کشورش به اعمال فشار برای گفت وگو با تهران ادامه خواهد داد. وزیر خارجه آلمان از ایران خواست با اجرای این قطعنامه، مسیر تداوم گفت وگوها را همچنان باز نگهدارد و سفیر این کشور در سازمان ملل صراحتاً گفت: هدف، مجازات ایران نیست بلکه بازگشت به مذاکرات است. سفیر انگلیس در سازمان ملل هم از اعتقاد به راه حل دیپلماتیک مبتنی بر مذاکرات و «رابطه ای جدید میان اتحادیه اروپا و ایرانی که از سلاح های هسته ای دوری کند» سخن گفت. مواضع نمایندگان سیاسی چین و روسیه هم از قبل قابل پیش بینی بود، این که: قطعنامه را تصویب کردیم ولی تحریمی به اجرا درنخواهد آمد و پرونده هسته ای ایران تنها از طریق روش های دیپلماتیک حل و فصل خواهد شد.

جالب است. تمام قدرت های مدعی جهان دور هم جمع شده اند و به قول معروف زورهایشان را روی هم گذاشته اند تا بعد از ماه ها سروکله زدن و امتیاز رد و بدل کردن، تحریم هایی را علیه ایران تصویب کنند که حتی اگر به طور تمام و کمال هم به اجرا درآید، آبی از آب تکان نمی خورد. آنگاه عناصر اصلی تدوین بیست و پنج ماده و دهها بند و تبصره آن به صراحت تمام می گویند هدف آن است که این تحریم ها اجرا نشود بلکه فقط می خواهیم ایران مذاکره کند، بر سر چه چیز؟ حقی که همه مان آن را به رسمیت می شناسیم ولی فقط می خواهیم از احقاق آن صرفنظ شود.

این نوع مذاکره از دید عرف بین الملل آنقدر مسخره هست که هرکدامشان زیر بار آن بروند، می توانند امید داشته باشند جمهوری اسلامی هم به آن تن دهد.

شمشیری که انحصارطلبان و سلطه جویان غربی و مرعوبان و سیاست زدگان داخلی بیش از سه سال ملت و نظام را از آن می ترساندند، این چنین فرود آمد. اما به جای آن که آسیبی را متوجه اراده بلند ایرانی کند، پیکر مقررات بین المللی و بیش از همه ان پی تی را از هم درید. بعد از صدور قطعنامه تحریم علیه کشوری که براساس تمام گزارش های بازرسان و دبیرکل و قطعنامه های شورای حکام آژانس بین المللی انرژی اتمی کمترین انحرافی در فعالیت های هسته ای اش دیده نشده و بعد از اعتراف نخست وزیر رژیم اشغالگر و جنگ طلب اسرائیل به داشتن صدها کلاهک هسته ای، و بعد از قرارداد انتقال تکنولوژی هسته ای میان آمریکا و هند، اساساً موجودی به نام پیمان منع گسترش سلاح های هسته ای وجود خارجی ندارد و تنها جنازه ای از آن بر روی کاغذها مانده است که پایبند ماندن به آن با هیچ قاعده عقلی و هیچ نوع مصلحت سنجی سیاسی، تناسب ندارد.

خوشبختانه مسئولان و نمایندگان مردم در مجلس شورای اسلامی واکنش قاطعی به بازی مسخره تحریم نشان دادند و نمایندگان ملت علاوه بر بیانیه ضدآمریکایی شان، دو فوریت طرح تجدیدنظر جدی در همکاری با آژانس انرژی اتمی را به تصویب رساندند.

می توان این امید را داشت که تصمیمات نمایندگان ملت در هنگام بررسی جزئیات این طرح، پاسخی پشیمان کننده به معدود بازیگران سلطه طلب درگیر در پرونده هسته ای ایران بدهد. فراموش نکرده ایم بیش از 116کشور غیرمتعهد، ده ها عضو سازمان کنفرانس کشورهای اسلامی، اعضای دی هشت و تقریباً تمام صاحبنظران جهان علناً از حق بهره گیری جمهوری اسلامی از فناوری صلح آمیز هسته ای اعلام حمایت کرده اند و در چنین شرایطی قاطعیت و پاسخ دندان شکن در برابر شمشیر چوبین و شکسته آمریکا، عین درایت و تدبیر است.